NIRE BIZIPENA
Nire eskolarekin lotura handia dut. Oraindik ere bazkariak egiten
ditugu taldeko guztiak. Orain errazagoa da, wasaparekin talde bat sortu dugulako.
45 urteko lagun hauekin, istorio asko pasa ditut batera, eta asko eta
asko familiakoak bezala hartzen ditut. Gure lehenengo eta bigarren mailak
Igorren izan ziren, nahiz eta beste ikastola baten matrikulatuta egon. Zefe
Ziarrustarekin egon ginen Igorren baina San Nicolas ikastolan matrikulatuta
nengoela agertzen da. Garai berdinean,
Igorreko eskola zegoen, Ignacio
Zubizarreta. Amak Arratiako ikastolara bidali ninduen. Alarguna zen eta
ikasketak nahi nuen tokian ordainduta nituen. Baina berak horretan sinisten
zuen, eta bertara bidali zigun. Ikastola txikitxo batera. Zefe Ziarrusta oso
gizon ona eta jatorra zen. Bere Dyane 6an eramaten gintuen etxera. Oso gizon
aurrerakoia zen. Kantu asko ikasi genituen berarekin. Atsedenaldiko ordua landa
batean zen. Han jolasten genuen lehenengo eta bigarren mailakoak ez zegoelako
beste mailarik. Txakurra ere bagenuen. Oso pozik bizi ginen eta barre asko
egiten genuen. Gogoratzen naizena biderketako taulak ikastea asko kostatu
zitzaidala baina berak beti trasmititu zidan lasaitasuna.
Hirugarren mailan, Arteako ikastola
lortu zuten gure gurasoek. Horretaz ere oso arro gaude. Ikastola CN Arratiako ikastolan
izenarekin zabaldu zuten. Baina publikoa zen. Irakasle oso gazteak ziren.
Ilusio handiko pertsonak. Saiokaren
garaikoak gara. Ikastola zabaldu eta gu ginen azkeneko kurtsoa, hirugarren
mailakoak, lehenengo promozioa.
Baina ikastola honetan ere momentu oso txarrak ere pasa ditut. Hori
esan nahi nuen ezeri ekin baino lehen.
Indibitirako bidaia deituko diot nire pasadizoari. Dimarako lehen
irtera zen. Nuria nire laguna eta ni bere aitarekin San Lorentzora joan ginen. Handik
irakasleekin Indibitira oinez joateko. Oso urduri geunden. Lo egiteko sakua, nirea
momia estilokoa zen, batzea kostatzen zitzaidan. Egun iluna zen. Han ez zegoen
libururik. Baina bai gure gelako guztiak. Literatatan egin behar genuen lo. Eta
mutilen aurrean aldatu.
Oso deseroso egin zitzaidan baserri hartara joatea, hotza sentitzea eta
argirik gabe egotea. Irakasleak Renault 5 barri bat eraman zuen. Hori
gogoratzen dut eta besteok ez dakit nola igo genuen.
Gogoratzen naizena hau zen, literetan egin genuela lo eta momentu
batean gelan nengoela klaseko mutil batzuk, zazpi izango ziren, denen
artean hartu eta frakak bajatzen hasi zirela. Oso txarto pasatu nuen. Bajatzen
hasi zirenean zarata bat egiten zuten ua
ua ua eta ni oso lotsatuta sentitu nintzen. Hain lotsatuta ez niola inori
kontatu. Ez nuen irakasleek jakiterik nahi, eta nire amak ere ez. Txikitan
hori ez jakitea niretzat oso
garrantzitsua zelako.
Baserri horretatik gogo handiak nituen etxeratzeko. Baina
etxeratzerako momentuan, irakasleak ez zuen autoa ateratzen, lupetz handia baitzegoen.
Maria Angeles Larraondo deitzen zen irakaslea eta negarrez hasi zen.
Karmele Angoitia, beste irakasleak
lasaitzen zuen aldi berean.
Klaseko mutilak paluak jarri eta azeleratzeko esaten zien. Kotxea
atera zuten. Danok txaloka hasi ginen. Oso ondo sentitu ginen gure irakaslei
lagundu genienean.
Hitz gutxitan esateko hori da lehen pasadizua gogoratzen naizena. Dena
den Apirilak 23 an berriro denok ikusiko gara. Esanak esan, hori gorabehera,
asko maite baititut.
