DONOSTIRA GOAZ
Oin
dala hamar bat urte, lehen hezkuntzako laugarren mailan egon nintzela, nire
kurtsoko klase guztixek Donostira juan giñen irteeratxu bat eitzen.
Niretzako,
eta nire ustez nire ikaskide guztixentzako bebai, irteerak munduko geuzarik
hobienak ziren. Honek, ohikotasunetik kanpo irtetzie suposatzen bien eta ni
behintzet aurreko egunetan ezin lorik ein egoten nintzen, guztiz altereta.
Irteera eguneko goizien beti egoten nintzen tripako miñekaz ta enaban armusue
hartzen baia ondiño eztot guztiz ulertzen urduritasun horren arrazoie, gero
itzelien pasetan naban eta.
Kontue
da hor goizien hamaiketakoa, bokadilloa eta jostailuren bat motxilan sartu eta
eskolarantz jun nintzela, nire zaintzailiegaz. Autobusien nire lagunik onenagaz
jesarri nintzen ta Donostirantz martxan jarri giñen. Gogoratzeot bidaixe
eternoa izen zala, baia batak bestieri kontuek eta txismorreoak kontetan eta
autobuseko atzeko parteko mutillen eskandalo eta tontakerixekaz ti-ta baten
paseu iakun.
Hara
heldu eta segiduen akuariora jun giñen eta niretzako, animalixegaitzik eukitzen
naban afiziñoagaz, esperientzi itzela izen zan. Sarreran bertan, akuario
txikitxu bat egoten zan, arrain batzuk eta olagarro bategaz. Mutillek, neskan
aurrien balientiena eitzeko eskue sartu gendun (ahal zan sartu, baia niri
ideiek eztozten grazi askorik eitzen) eta niri, dekoten suerte eskasagaz,
olagarroak eskue ikutuzten eta emozten hotzikara, asko, billurre, edo deitxu
gure dozun moduen, ez zan izen normala.
Hori
paseu ta gero gañerako bisitie oso interesgarri eta emozionantie izen zan. Uren
aspitxik pasetan ziren kristalezko tunel batzutatik juan giñen eta eztot iñoz
ahaztuko gure buruen gañetik hainbeste animali ikustien sentzasiñoa, flipantie
izan zan. Eztakit oin akuariora barriro buelteko banintzen, esperientzi itzela
izen zalako eta nire ustestez askotan hobie dalako oroitzapenak dauzen moduen
istie, gero dezepziñorik ez eruteko.
Akuariotik
urten giñenerako bazkaltzeko ordue zan eta bokadilloak jateko La Concha
hondartza famatuko paseo maritimora jun giñen. Han ibili giñen gure artien
bokadilloak konparetan ia zein zan gozoena, eta nire ustez nik irabazi naban,
nire aman tortillie insuperablie da ta. Ha bai izen zala plazerra, eguraldi
ona, bokadillo gozoa eta La Conchako hondartzien alboan.
Bazkaldu
ostien, indderrak hartu genduzela, irteeran bigarren parterantz abiatu giñen.
Hau, Donostiko kutxaespazioko bisita bat zan eta nahiz eta sarreran “museo”
jarri, hori ez zan ordurarte nik ikusi nabazelako museoa, ezta antzekoa bez.
Guztiz interaktiboa zan, planetariume, astronomiako oberbatorixoa eta
zientziagaz loturiko mile aparatu dibertigarri probeu genduzen. Horren bidez
ikestie bai zala diberdigarrixe! Imanakaz, uren indderragaz, polean sistemakaz
eta beste hainbat tresnagaz ibili giñen. Ni poz pozik buelteu nintzen etxera,
amari nik bakarrik 500 kiloko harri bat altzeu nabala (bitarteko poleak egon
zirela komenteu barik, klaro) eta holako kontuek kontetan.
Ba
kontue da horretako tresna bategaz jolasten ibili giñenien andereñoak ez
bustitzeko abisoa emozkun, behin da berriz. Ta zer ein ban betiko artaburuek?
Oso osorik busti. Abiseta egon giñen, kasurik eitzen ezpagendun zigortute
geratuko giñela eta andereñoak bere berbia bete ban. Aipatutako artaburue
autobusera jun biher izen zan, bestiok bisitiegaz segidu gendun bitxartien.
Danok
pentse gendun ez zala buelteko eta bisitie amaitxu arte autobusien geratuko
zala, andereñoa oso haserre egon zan ta. Halan da be, bisitie amaitzeko zorixen
egon zanien han agertu zan, damutu-damutute eta erropak siku eduki bazela.
Argi geratu zan harek lekziñoa ikesi
bala, beste ikasle batzuk be zozer ikesi gendun.
Hor
momentuen konturatu giñen andereñoak ikaslie autobusera bidali banien bera be
umiegaz jun zala, eta nahiz eta beragaz haserre egon, bisitie galdu bala ikaslien
erropak siketzeko eta hau ez gaixotzeko. Asko ez ziren fijeu honetan baia ni
behintzet bai, eta honen konture irakaslien dedikaziñoari buruz asko hausnartu
naban. Izen leike hor momentuen etorkizunien irakaslie izetie plantietan
hastie.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina